عقیقین

عقیقین شد از خون به فرسنگ سنگ فروریخت از چرخ خرچنگ چنگ

به گردش درآورده در پای سرو عقیقین شرابی چون خون تذرو

بشکفت لاله‌ها چو عقیقین پیاله‌ها وانگه پیاله‌ها، همه آگنده مشک و بان

عقیقین بود سنگ کوهساران چو نوشین بود آب جویباران

خط سبز بر مرکب حسن دایر عقیقین لب از مشرب روح شارب

عقیقین ابر توفان بار چشمم جهان کردست پر بیجاده تر

از آن سنگ پر خون و خاک عقیقین بپرس، ای نگارین، همه حال کهتر

همین ز می نه رخ بزم ها نگارین شد کز این سهیل، لب بام هم عقیقین شد

چون دلبری اندر عقیقین و شاخ چون لعبتی در بسدین پیرهن

لاله مشکین دل و عقیقین طرف است چون آتش اندر او فتاد به خف است