عطرسای

سراپا نافه گردد گر چرد در ساحتش آهو شمیم خلق او گر عطرسای بوستان باشد

جانم بدو لعل جانفزای تو فدا روحم به نسیم عطرسای تو فدا

بین که چندین زاهد از خلوت برون خواهد افتاد باد را کان زلف شغل عطرسایی می دهد

از نسیم لطف او باد بهاری شمه‌ای‌ست زان سبب در صحن بستان عطرسایی می‌کند

صبا به تحفه نسیمی که دلگشای آرد شمامه‌ای ست که ز آن جعد عطرسای آرد

زهی نامه دلکش و دلگشای که شد جان عطار ازو عطرسای

کاین قصه که عطرسای مغز است گر رنگ و فریب نیست نغز است

شمیم وحشی گلزار تازه الحانی غبار رهگذر عطرسایی سخن است

کی عطرسای مجلس روحانیان شدی گل را اگر نه بوی تو کردی رعایتی

صبا چه گفت شنیدی به من رها کن زلف که عطرسای منم قدر طببه من دانم