طیع

طیع کمال از آن لب جامیست به لطافت جز باده هر چه گویند او را فرو نیاید

چنین‌گر طیع‌بیدر‌ت‌به‌خورد و خواب‌می‌سازد به چشمت اشک را هم‌گوهر نایاب می‌سازد

بهار از رشک طیع او همیشه اشکبار آید صبا از شرم خلق او همیشه ناتوان خیزد

بوی نگرفته هنوز ، از تن و از جامۀ او او بر آن طیع بود کین که زمن خواهد خواست ؟

هر کجا بی اثر طیع تو، آتش بارد هر کجا بی نسق حکم تو، ویران گردد