صید حرم

تیغ عتاب بر سر اهل وفا مکش تیر هلاک بر دل صید حرم مزن

راه حریم کوی تو بر من رقیب بست ناآشنا سگی ره صید حرم گرفت

بر من که سگ کوی توام، تیز مکن تیغ کشتن ز مروّت نبود صید حرم را

از شرافت عاشقان کوی او صید حرم آن که بر خاک درش اسکندر و دارا و جم

سگ کوی تو بودم پای دل بستی بر آن گیسو به جان صید حرم بودم گرفتار بلا کردی

گفتم مکش اهلی که شد صید حرم خندید و گفت من کعبه اهل دلم صد همچو او قربان من

آن که با تیغ تغافل می کشد صید حرم کی به خون چون منی آلوده گردد دامنش؟

دو چشم نه، دو حریفند صید کش، آذر که کشته صید حرم را در آشیان هر دو!

اگر حسرت برد صید حرم از رشک، می شاید بر آن بسمل که همچون کوی او قربانگهی دارد

با قرب، گل از تیغ شهادت نتوان چید بر صید حرم، آب دم تیغ حرام است