شینه

زبان هندوایرانی آغازین را مادر همه زبان‌های ایرانی، هندوآریایی (هندوآریایی میتانی، هندوآریایی دریای سیاه، هندی) و دَردی به‌شمار می‌آوردند. مهم‌ترین زبان‌های دردی از شاخه شرقی: پهَلوره، سَوی، شینه، کشمیری و زبان‌ها و گویشهای کوهستانی و از شاخه مرکزی: پَشای، تیرَهی، شومَشتی، کَتَرکَلی، کَلَشه، کهُور یا خُوَر یا چیترالی، گَلنگَلی و گَوَر است.

در حال حاضر ده منطقهٔ اختصاصی سرخپوستان در نیویورک وجود دارد: مناطق اختصاصی اللهگانی، کاتاراگوس، چشمه‌های نفتی، انیدا، اُنونداگا، پوسپاتوک، سنت ریجیس موهاک، شینه کُک، توناواندا، و توسکارورا.

اهمیت رئیس‌جمهور در طول تاریخ ویتنام ثابت نمانده است. به عنوان مثال، در حالی که هو شی مین به عنوان اولین عضو دفتر سیاسی، بالاترین نهاد تصمیم‌گیری در ویتنام، رتبه‌بندی شد، جانشین او، تون دوک تانگ، یک شخصیتی نمادین با قدرت کم و محدود بود. پست رئیس کشور در قانون اساسی ۱۹۸۰ با انتصاب ترونگ شینه تقویت شد که به ترتیب اولویت دومین عضو عالی‌رتبه در دفتر سیاسی پس از له یوئن بود. دفتر رئیس‌جمهور تا زمانی که نگوین مین تریت در سال ۲۰۰۶ منصوب شد، رتبه دوم را در اولویت دفتر سیاسی حفظ کرد. او در سلسله مراتب دفتر سیاسی رتبه چهارم را داشت.

اختیارات و اعتبار دفتر رئیس‌جمهور در طول سال‌ها متفاوت بوده است. به عنوان مثال، در حالی که رئیس‌جمهور اول و افتتاحی، هو شی مین، رئیس حزب کمونیست بود، از آن سو در این مقام اولین عضو رده‌بندی دفتر سیاسی هم بوده است. همچنین بالاترین ارگان تصمیم‌گیری در ویتنام، جانشین او، تون دوک تانگ، به‌عنوان یک شخصیت نمادین همراه با دبیر کل له یوئن خدمت کرد. از زمان صعود ترونگ شینه به ریاست‌جمهوری، رئیس‌جمهور به ترتیب اولویت دفتر سیاسی حزب کمونیست در رتبه اول یا دوم قرار گرفته است. به جز رئیس‌جمهور نگوین مین تریت که در رتبه چهارم و رئیس‌جمهور وی چی کونگ در رتبه سوم قرار گرفته بودند. هوشی مین، ترونگ شینه و نگوین فو ترونگ به‌طور هم زمان به عناوین رئیس حزب و رئیس کشور خدمت کرده‌اند.

دو شینه دل از دوری دلبر گله می‌کرد تنگ از طمع وصل بخود حوصله می‌کرد

جانا می لعل ارغوانیت که داد دو شینه شراب کامرانیت که داد