شیرین نفس

مرا بلبل طبع شیرین نفس کز آواز او عقل مدهوش گشت

یکی از اسیران شیرین نفس نمی‌راند در بزم از خود مگس

یکی گفت از این نوع شیرین نفس در این شهر سعدی شناسیم و بس

چو سالم زید مرغ شیرین نفس چه غم گر شکستی رسد بر قفس

نمی‌بندد دمی شیرین نفس را نمی‌گیرد به چیزی هیچ کس را

پیش آن لعبت شیرین نفس از غایت شوق جان بدادیم و تمنای دم او کردیم

طوطی سخنی اهلی و در گلشن معنی شیرین نفسی چون تو شکر بار ندیدیم

عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان زحمت مده ایقریب چون خرمگسان

ز پرواز طوطی شیرین نفس پریدند آن طوطیان در قفس

خاصه چون او مرغکی شیرین نفس خلق را بر داستان او هوس