شکر سخن

به بنان قمر شکن که تراست به زبان شکر سخن که تراست

سی و شش حوری سر برزده از پیرهنی همه سیمین تن و شکر سخن و مشکین خال

بی‌سخن دم ببسته طوطی را شیوهٔ شکر سخن گویت

اندرین شهر دلم سرو روانی دارد که ز شکر سخن از پسته دهانی دارد

ریزد شکر لبت به خط سبز در سخن طوطی که دیده است بدینسان شکر سخن

دهان چون پسته و پسته پر از قند لبان چون شکر و شکر سخن گو

جلایر کن دعا این انجمن را بیار آن طوطی شکر سخن را

شعر من صورت روان بدنست خط من خامش شکر سخن است

طوطی ب نو دید و در افتاد در سخن برد از دهان ننگ نو ننگ شکر سخن

نشنیده ام که غیر تو از نوع آدمی کس را بود ز پسته دهان وز شکر سخن