شفیقی

نه رفیقی است که باری ز دلم برگیرد نه شفیقی است که آسان کند این مشکل من

«پدر بزرگ شان، معین العلما روحانی بودند. به جهت آسید جلال الدین اشرف به آستانه علاقه داشتند. در سال‌های طاعون بزرگ رشت که جمعیت زیادی تلف شده بودند معین العلما که سرپرستی معین و برادرش را به عهده داشتند حدود دو سالی به این شهر مهاجرت کردند و مقیم شدند. معین العلما دوست شفیقی در این شهر داشت که حتی پس از مراجعت به رشت مرتب به دیدار دوست شفیق و زیارت آستانه اشرفیه می‌آمدند و نوه‌های خودشان، محمد و علی معین را با خودشان می‌آوردند.

بدان خود را که تو با جان رفیقی به حکمت خود شفیقان را شفیقی

بر حال رفتگان‌ کیست تا نوحه‌ای ‌کند سر این کاروان شفیقی غیر از جرس ندارد

کو شفیقی که بنگرد حالم کز جدایی چگونه می نالم