سیه مو

گل بوی و شفق روی و شررخوی و سیه موی مویی که فریبنده مشک تتر آمد

گرد آن دانهٔ خال تو سیه موی تو دامست دل شناسد که تنی هرگز ازین دام نجستست

که فردا چو بیند سیه موی خود بگرداند از پیرزن روی خود

گرچه خونست دل از نافه مشکین مویت هم سیه موی تو از دود دل مسکین است

پیری رسید و موی سیاهت سپید شد یار سپید روی سیه موی را مخواه

بر زال سیه موی مشاطه شده چنگی بر طفل حبش روی معلم شده نائی

سیه‌کاری اختر سیه‌فام سیه موی من کرد چون سیم خام

پیری و، می کنی از وسمه سیه موی سپید تو بر آنی که به دین شیوه جوان خواهی شد

ز تاب زلف و چهرت شاهدستی بدین روز سیه موی سفیدم

خویشتن را چه ستاید چو ستوده ست بفضل چه نیازست سیه موی جوانرا بخضاب