سیم ساق

ماه پیکر سیم ساقی بود ساقی دوش و من چشم سوی سیم ساق و ماه پیکر داشتم

سروی از قد لیک سرو سیم ساق ماهی از رخ لیک ماه بی کلف

وه چه بسا سیم رخ و سیم ساق بهرِ وی از شوی گرفته طلاق

تهنیت را هر وشاقی سیم ساق از هر کران درکفی نای صراحی درکفی ساغر گرفت

کعبه را مانی که بر گرد تو بینم در طواف دخترانی گلعذار و سیم ساق ای آفتاب

زرد شد رویم چو زر اندر فراق رحمی آخر ای نگار سیم ساق

بسر، سایه ی کاویانی درفش ز پی، سیم ساقان زرینه کفش

سرو را با قد تو می نتوان نسبت داد سیم ساقی چو تو و ساق وی از چوب آمد

با غیر دیدم آن صنم سیم ساق را از رشک بر وصال گزیدم فراق را

گردنش تا بفرق سیمابی سیم ساق است پای تا گردن