سیم ذقن

هرگز نکنی میل من ایعهد شکن سنگ است دل تو ای بت سیم ذقن

عزم دارم که درین موسم خرم بصبوح باده خواهم ز بت سیم ذقن بار دگر

تا مهر خان سیم ذقن را ز برگ گل چون بردمد بنفشه بود انقلاب حسن

بنگر به رخ و دو زلف آن سیم ذقن تا لاله به خروار بری ، مشک به من

من بگشته ز حال و صورت خویش در غم آن نگار سیم ذقن

هزار گوهر شهوار چشم گوهر بار فشاند در قدم آن نگار سیم ذقن

وای و دریغا که خیر خیر سپه کرد عارض آن ماهروی سیم ذقن ریش

نشسته بودم کآمد خیال او ناگاه چو ماه روی و چو گل عارض و چو سیم ذقن

تا در نظر دیده وران حسن فزاید تاب وشکن زلف بت سیم ذقن را

همه کار من دلسوخته چون زر گردد اگر آن سنگدل و سیم ذقن باز آید