سیم اندام

حکایت از لب شیرین دهان سیم اندام تفاوتی نکند گر دعا‌ست یا دشنام

بکش آورده پای آن سیم اندام نشسته از تکبّر سوی حمّام

هر نفس می بینم از درد فراقت سوخته همچو شمع ای سرو سیم اندام سر تا پای خود

رسید گاه بهار و گه سماع و مدام کجایی ای صنم سرو قد سیم اندام

به سیر گل مگر آن سرو سیم اندام می آید؟ که گل صد پیرهن در گلستان بر خویش می بالد

شیوه و ناز و عتاب صنم سیم اندام شاهد و شمع و شراب و بت شیرین گفتار

چو شاه آن ماه سیم اندام را دید بگرد ماه مشکین دام را دید

به گل چیدن پری را پیشتر خواند نشست و سرو سیم اندام بنشاند

مگر روزی ایاز سیم اندام چو جانها سوخت تنها شد بحمّام

چو شد از شوخ پاک آن سیم اندام چو خورشیدی برون آمد ز حمّام