سیاه روز

فال سیاه روزی بر بخت بد شگون شد آواز نوحه باشد بر نوحه گر مبارک

ماجرا بین تو که دزدید دل آنخال سیاه روز روشن زمن و کار بانکار گذشت

سیاه روز جهان را چو شب نمود آن مه ز زلف پرده چو بر روی نازنین انداخت

مگر از سیاه روزی تو مرا نجات بخشی که طلوع صبح روشن ز سواد شام داری

از زندگی به تنگند دایم سیاه روزان ذوقی چراغ ماتم از زیستن ندارد

به سیاه روزی من دل سنگ خاره سوزد که نشد چو سبزه خط ز لب تو آبخوردم

سیاه روز ازانم درین چمن که بود چو لاله، بخت سیه در چراغ من روغن

سفید چشم حسود تو چون تن ابرص سیاه روز حسود تو چون شب دیجور

چند افکنی در آتش سوزان دل مرا هست این سیاه روز دل من پسند تو

شبم که تا به قیامت امید صبحش نیست نه این شب است که بخت سیاه روز من است