سیاه دلی

به سعی خویش بودغره از سیاه دلی اگر چه بال و پرسایه ز آفتاب بود

غلامِ مردمِ چشمم، که با سیاه دلی هزار قطره بِبارَد چو دردِ دل شِمُرَم

به دست و خنجر جلاد خطه پنجم که با سیاه دلی اشقریست سرخ لقا

از چشم خود سیاه دلی وام می‌کنی خواهی مگر گرو بری از روزگار من

فتاد دم به شمار و تو از سیاه دلی به فکر خویش نمی افتی، این حساب کجاست؟

خطش عنان تصرف ز دست خال گرفت به خوش سیاه دلی ملک انتقال گرفت

تو از سیاه دلی روی خود ز خلق نتابی که پشت آینه وحشت ز زنگ بار ندارد

چون سر زلف تو از مشک سیاه دلی از خون جگر بتوان کرد

سیه نبود دلت تا رخت چو لاله نشد مگر ز لاله بیاموختی سیاه دلی

فریاد کز سیاه دلی خط عنبرین راه سخن به کنج دهانم نمی‌دهد