سوخته بال

ز آب جود او در بادیه کشتی برود ز آتش تیغش در نیل شود سوخته بال

ای به مسمار قضا دوخته چشم ابلیس به دم گرمروان سوخته بال جبریل

پرتو حسن زبس سوخته بال و پر ما سرمهٔ دیدهٔ عنقا شده خاکستر ما

طاوس فلک هر شب شد سوخته بال و پر هم شمع رخت سوزد گر بال و پری سازد

هیچ می گوئی که نزد شمع رخسارم شبی نیم جانی سوخته بال و پری پروانه بود

شمع مزار تو را دولت جاوید نور سایه پروانه اش سوخته بال هما

ز جور و کینه پس آنگه زدند آتش کین به آشیانه ی آن طایران سوخته بال