سنگین دل

کوه سنگین دل اگر قلزم چشمم بیند موج طوفان سرشکش ز کمر درگذرد

جان خود را سیدا در پشت پنهان کرده است از برای امتحان ای شوخ سنگین دل بیا

بت چون تو ندیدم من، سنگین دل و سیمین تن یا بیخ مرا برکن، یا خاک مرا زر کن

کدامین کافر سنگین دل از پایت درآورده چرا از تیر چون شهباز، جسمت پر برآورده؟

بر چراغ دیده من نور بیتابی فزود آن که از سنگین دلی آیینه ما را شکست

ای سنگین دل اگر بمیرم ز غمت کمتر ز یکی آه بود کم نزنی

دلبر سنگین دل از ما فارغست گر جهانی را جگر خون می شود

نگردد آب گرد دیده غواص سنگین دل صدف هر چند زیر تیغ گوهر از دهن ریزد

صبا از من پیامی ده، به آن صیاد سنگین دل که تا گل در چمن باقی است، آزادم کند یا نه

چون ز مشرق با دو صد شمشیر می آید برون؟ نیست از سنگین دلی گر تشنه خون آفتاب