سنگداغ

سنگداغ فروغ چهره اوست کوه طوری که کوه تمکین است

صبح را دارد صفای مرمر او سنگداغ شمسه اش خورشید را آب از نظر سازد روان

هوای خود گلش را در دماغ است ز عشق خویش، لاله سنگداغ است

خسرو خبر ندارد از درد عشق شیرین معلوم می توان کرد فرهاد سنگداغ است

عنصر بادیش همه در دماغ خاک ز نقش سم او سنگداغ

شیرین لبان به رخصت من آب می خورند میراب جوی شیر بود سنگداغ من

به شیرین کاری صنعت ز شیرین برده ام دل را چرا میراب جوی شیر نبود سنگداغ من؟

زان آتشین میی که ز لب در ایاغ توست یاقوت آبدار بتان سنگداغ توست

از دهان تیشه هر زخمی که دارد بیستون از خمار سنگداغ کوهکن خمیازه ای است

از روی گرم ماست دل لاله سنگداغ هر چند فرد باطل دیوان آتشیم