سن سیمون

در سال ۱۸۵۰، پس از سه دهه آشفتگی سیاسی، پرتغال شروع به سرمایه‌گذاری در کارهای عمومی عمده، به ویژه در ساخت شبکه راه‌آهن ملی کرد. این استراتژی از پیشنهادهای تکنوکرات‌های سن سیمونی پیروی می‌کرد که مهندسان پرتغالی از دهه ۱۸۲۰ با آنها همراه بودند. علاوه بر این، این امر در پاسخ به غفلت طولانی مدت سیستم حمل و نقل پرتغال، که مانع از ارتباطات و تجارت بین مناطق مختلف پادشاهی و با اسپانیا همسایه شده بود، رخ داد. هدف اصلی این سرمایه‌گذاری مدرن کردن سیستم حمل و نقل ملی، جذب بخش بزرگی از ترافیک بین اروپا، آفریقا و آمریکا به بندرهای پرتغالی و به‌طور کلی قرار دادن کشور در مسیر پیشرفت بود. در پایان قرن نوزدهم، کل مسافت پیموده شده شبکه ریلی پرتغال از ۲۳۰۰ کیلومتر فراتر رفت.

انگلس کتاب را با شرحی تاریخی از اندیشه‌های سوسیالیست‌های تخیلی و اندیشه‌های سن سیمون آغاز کرده‌است و سپس به سراغ اندیشه‌های فوریه و رابرت اوون می‌رود.

کتاب تفاوت‌های میان سوسیالیسم تخیلی و سوسیالیسم علمی را شرح می‌دهد. انگلس در این کتاب سوسیالیسمی را که توسط نویسندگانی مانند سن سیمون، فوریه و دورینگ تبلیغ می‌شد تخیلی و ایدئالیستی می‌نامد و معتقد است که سوسیالیسم تخیلی بر مبنای عقاید شخصی نظریه‌پردازان آن است که اعتقاد دارند جامعه را می‌توان براساس این ایده‌ها تغییر داد. در مقابل سوسیالیسم علمی پایه‌های خود را بر واقعیت‌ها بنا کرده‌است. سوسیالیسم علمی بر مفهوم ماتریالیستی تاریخ تأکید دارد که بر تحلیلی دقیق از تاریخ بنا شده‌است و کمونیسم را فرجام نهایی سرمایه‌داری می‌داند.