سقف مینا

همیشه تا فراز فرش غبرا معلق باشد این نه سقف مینا

پادشاه ملک دانش شهریار تخت فضل آنکه علمش طرح این نه سقف مینا ریخته

اشک خون آلوده ی من با شفق همدم شود آه مینا گون من زین سقف مینا بگذرد

بیا ساقی چو خشت خم برافکن سقف مینا را که دل می ریزد از خاکستر خود طرح گردونی

از تست نفس بتکده، چون مسجد اقصی شده وین عقل چون قندیل را بر سقف مینا می‌کشی

آه دردآلود من از سقف مینا بگذرد وآب چشمم در غمش از موج دریا بگذرد

سقف مینا گرچه بس عالیست پیش چشم تو لیک پیش رفعتش بد سقف مینا دور دور

پیش از آن کین کار بر این سقف مینا کرده‌اند وین مقرنس قبهٔ نه توی مینا کرده‌اند

ای سایه لطیفت بر سطح سقف مینا وی پایه رفیعت بر سقف چرخ اطلس

هم نماند ضایع آخر ناله های زار من زآنکه آهم صبحدم از سقف مینا بگذرد