سفته باز

طبق نظر بنجامین گراهام در کتاب "سرمایه‌گذار باهوش"، سرمایه‌گذار تدافعی اولیه "... کسی که عمدتاً به امنیت بعلاوه خلاصی از دردسر تمایل دارد" است. او اذعان می‌کند که: "... بعضی سفته بازی‌ها لازم و گریز ناپذیرند، برای خیلی از موقعیت‌های سهام معمولی، احتمالات عمدهٔ سود و زیان وجود دارد و کسی باید ریسک کند؛ بنابراین خیلی از سرمایه‌گذاران بلند مدت، حتی آنهاییکه می‌خرند و ده‌ها سال نگه می‌دارند، می‌توانند بعنوان سفته باز تلقی شوند، به استثنای تعداد معدودی که ابتداً با درآمد و امنیت سرمایه اولیه تحریک می‌شوند ولی در آخر برای سود نمی‌فروشند.

یک سفته باز کالای مصرفی می‌تواند، از تفاوت نشر بهره‌برداری نماید و در رقابت با دیگر سفته بازها، نشر را کاهش دهد. بعضی مکاتب فکری می‌گویند، که سفته بازها نقدینگی را در یک بازار افزایش می‌دهند و بنابراین یک بازار کارآمد به‌وجود می‌آورند؛ ولی همچنین این نیز صدق می‌کند که هر چقدر سفته باز بیشتری در یک بازار وارد شوند، عرضه و تقاضای واقعی اصلی به‌طور تقلیل یابنده‌ای در قیاس با حجم داد و ستد کم می‌شود و قیمت‌ها می‌تواند تحریف گردد.

چه چیزی سرمایه‌گذاری را از سفته‌بازی و سفته‌بازی را، از سفته‌بازی مفرط، متمایز می‌کند. نظرات متخصصان تفاوت زیادی دارند. برخی می‌گویند که سفته بازی صرفاً نوعِ ریسک‌دارتر سرمایه‌گذاری است. برخی دیگر سفته بازی را به‌طور دقیق‌تر شغل‌هایی که تحت عنوان خرید و فروش کردن تعریف نمی‌شوند، مشخص می‌کنند. کمیسیون معاملات آتی کالا ایالات متحده، سفته باز را به عنوان «تاجری که داد و ستد تامینی انجام نمی‌دهد بلکه با هدف حصول سود از پیش بینی موفق تغییرات قیمت داد و ستد می‌نماید.» دفتر نمایندگی تأکید می‌کند که سفته بازها خدمات مهمی در بازار بعهده دارند، ولی سفته بازی مفرط را برای کارکرد درست بازارهای آتی، مضر تعریف می‌نمایند.

جان مینارد کینز ، در بیان دلایل سفته بازی برای نگهداری پول ، بر انتخاب بین پول و اوراق قرضه تأکید کرد. اگر بنگاه هاه انتظار داشته باشند که نرخ سود اسمی آینده (بازده اوراق قرضه) کمتر از نرخ فعلی باشد ، آنها منابع مالی خود را کاهش می دهند و دارایی اوراق قرضه خود را افزایش می دهند. اگر نرخ بهره در آینده کاهش یابد ، در آن صورت قیمت اوراق قرضه افزایش می یابد و نمایندگان به سود سرمایه اوراق خریداری شده خود پی برده اند. این بدان معنی است که تقاضای پول در هر دوره به نرخ بهره اسمی فعلی و نرخ بهره مورد انتظار در آینده بستگی خواهد داشت (علاوه بر انگیزه های معامله استاندارد که به درآمد بستگی دارد).

تعداد زیادی از طبقه متوسط جامعه با درآمدهای متوسط، همه پس‌اندازهای خودشان را در طول دوره بحران که در شرکت‌های جدید بود را از دست دادند و وقتی سفته بازی فروریخت همه چیزشان را از دست دادند.

با ظهور ماشین سهام تیکر در ۱۸۶۷ که نیاز به حضور فیزیکی بازرگانان در مکان بورس اوراق بهادار را از میان برد، سفته بازی سهام، تا پایان دههٔ ۱۹۲۰ دستخوش توسعه چشمگیری شد. (تعداد سهام‌داران از ۴٫۴ میلیون در ۱۹۰۰ به ۲۶ میلیون در ۱۹۳۲ افزایش یافت)

پل کروگمن، بهترین و درخشانترین دانشجو و ستایشگرش نوشته‌است: «بیان همه عظمت ساموئلسون دشوار است. بیشتر اقتصاددانان واله آنند که بتوانند حتی برای یک مرتبه مقاله‌ای بدعت‌گذار بنویسند که از اساس شیوه تفکر مردم را دربارهٔ برخی موضوعات تغییر دهد. ساموئلسون چندین مرتبه نوشت: از تجارت بین‌الملل تا فایننس تا تئوری رشد تا سفته بازی تا رفاه، تقریباً همه چیز، پایه بسیاری از چیزهایی که ما می‌دانیم یک مقاله کلیدی از ساموئلسون است که برنامه کاری نسلی از دانش پژوهان را تنظیم کرده‌است.»

اواخر دههٔ ۱۹۹۰ به علت فعالیت‌های سفته بازی که با توسعه تکنولوژی رواج یافت، می‌باشد. در دهه ۱۹۲۰ طیف

در ایالات متحده فقرهٔ زیر از قانون داد- فرانک، ایالات متحده، کمیسیون معامالات آتی، مقرراتی بمنظور محدود کردن سفته بازی در بازارهای فیوچرز با ایجاد محدودیت‌های موقعیت پیشنهاد کرده‌است. کمیسیون معامالات آتی سه اصل عمده را برای چارچوب قانونی آن‌ها ارائه می‌کند: "اندازه (یا سطوح) محدودیت ها؛ معافیت‌ها از محدودیت‌ها (مثلاً شغل‌های تأمینی) و؛ سیاست گذاری بر حساب‌های زیاد شده بمنظور اعمال محدودیت‌ها. محدودیت‌های پیشنهادی شغل برای ۲۸ کالای فیزیکی که در بورس‌های مختلف در سراسر ایالات متحده معامله می‌شدند اعمال شد.