سرگذشته

کردش آگه ز سرگذشته خویش وز بلاها که آمد او را پیش

سرگذشته ای چون من در صف شهیدان نیست گرد کوچه عشقم جا در آستین دارم

ای گل که موج خنده‌ات از سرگذشته است آماده باش گریهٔ تلخ گلاب را

کجاست قاصد از سرگذشته ای صائب؟ کز این غبار سجودی به آن جناب برد

وان عذابی که سرنوشته تست هم یقین‌دان که سرگذشته تست

گشتم ز برق تازی آن جستجو غبار شب سرگذشته که سحر تیغ بند کیست

آن سرگذشته ای که بجست از میان کار روز جزا چه تاج و کمرها همی دهند

خوش آمده است مصرع صائب، سعید را «کو سرگذشته ای که ز دستار بگذرد»

خلقی در این جنونکدهٔ وهم‌، چون هلال از سرگذشته تیغ و، سپر می‌کشد هنوز

گفت برگوی سرگذشته خویش تا چه دیدی ترا چه آمد پیش