سر کوهی

چو عنقا شد نهان کوهی ز مردم بر سر کوهی ولی آوازه سیمرغ هم از قاف می‌آید

درآید زود مادرشان بپرواز نشیند بر سر کوهی سرافراز

نقل است که با بزرگی بر سر کوهی نشسته بود، و سخن می‌گفت. این بزرگ از او پرسید: که نشان آن مرد که به کمال رسیده بود چیست؟

حقیقت برق دان این جسم با جان بمانده بر سر کوهی تن و جان

بر پرید و بر سر کوهی نشست سینه ی زاغان زآه و ناله خست

لاله ئی کو بر سر کوهی دمید گوشهٔ دامان گلچینی ندید

به هر دشت و هامون همی تاختند علم بر سر کوهی افراختند

نقلست که سری خواست که یکی از اولیا را بیند. پس باتفاق یکی را بر سر کوهی بدید چون بوی رسید، گفت: السلام علیک تو کیستی؟

تا درین بی سر و بن صیدگه آزاد زیند جا سر کوهی و منزل بن غاری گیرند

ماه روزه گشت در عهد عمر بر سر کوهی دویدند آن نفر