سبز گلشن

طوافی برین سبز گلشن کنم بر ایوان قصرش نشیمن کنم

کشید خجلت بی برگی از خزان چندان که کرد آب عرق سبز گلشن ما را

ره بام این سبز گلشن کجاست نشانی بیابیم و پی بی‌نواست

گل سرخ ازین سبز گلشن برآید می مهر در ساغر زر بلرزد

جهان سبز گلشن کشت زاریست که گه دروی خزان گه نوبهاریست

همیلا گفت آبی بود روشن روان گشته میانِ سبز گلشن

درید ابر سیاه از سبز گلشن بر آمد ماهتابی سخت روشن

رخشنده شبی چو روز روشن رو تازه فلک چو سبز گلشن

سیدا من و دل را گنج گلخن ارزانی طایران بستان را سبز گلشن ارزانی

وفا اندک طلب زین دیو مردم جفا بسیار کش زین سبز گلشن