سایگی

زین لباس سایگی کز شرم هستی تیره است نور او پوشید ما را هر قدر عریان شدیم

باشد از سایگیان دور شود ظلمت سایگیش نور شود

روح که سایگی بود سرد و ملول و بی‌طرب منتظرک نشسته او تا که رسد بشارتی

مدد از دولت سرمد جستند ظلمت سایگی از خود شستند