زلیل

دردل مجنون چه سوز بود زلیلی هست مرااز تو ای نگار همان سوز

عشق رخ تو شخص عزیزم ذلیل کرد عشقست آنکه شخص عزیزان کند زلیل

جهان زلیلی و مجنون فسانه ای دارند کنون توئی بجهان لیلی و منت مجنون

کاروان رفت و بجا نیست زلیلی اثری من چو مجنون بسر نقش قدم میمانم

تا زلیلی بود ترا بوئی کم مباد از وجود تو موئی

خاک در کاسه چشمی که ز کوته نظری به نظر بازی آهوست زلیلی قانع