زرین رسن

تا بدو آب سعادت دهد از چشمه خضر دلو خورشید گهر چنبر زرین رسن است

چو چرخ این یوسف زرین رسن را برآورد از چه مشرق به بالا

ذره چه سایه دارد آن سایه‌ام به عینه زرین رسن فرو کن وز چه مرا برآور

قرص خورشید که چون چنبر زرین رسن است جسته هر صبحدمی چون رسن از چنبر اوست

چو زرین رسن را بچنبر در آرند دل چرخ پیروزه چنبر بلرزد

صبح که شد یوسف زرین رسن چاه‌کَنان در زنخ یاسمن

از چاه دی رسته به فن، این یوسف زرین رسن وز ابر مصری پیرهن، اشک زلیخا ریخته

ای کعبهٔ جهان گرد، وی زمزم رسن در زرین رسن نمائی چون زمزم آیی از بر