ریشلیو

دومین دوک در سال ۱۶۲۶ توسط آنری چهارم برای پسر سومش گاستون، دوک آنژو ایجاد شد. گاستون به شخصیتی خوشگذران و مکار در دربار تبدیل شد و نقشه ترور کاردینال ریشلیو را طراحی کرد و بعداً به فروند پیوست، ائتلافی از اشراف که مخالف تمرکزگرایی سلطنتی بودند. سرانجام توسط برادرش لوئی سیزدهم بخشوده شد و بدون وارث مرد درگذشت و اولین خاندان بوربون-اورلئان را خاموش کرد.

در سال ۱۶۳۸، مخالفت اتین با سیاست‌های مالیِ کاردینال ریشلیو خانوادهٔ پاسکال را مجبور به فرار از پاریس کرد. تنها زمانی که ژاکلین در بازی بچه‌ها با کاردینال ریشیلیو موفق عمل کرد، اتین بخشیده شد. در سال ۱۶۳۹، خانوادهٔ پاسکال به روآن (فرانسه) نقل مکان کردند و اتین در آنجا مأمور جمع‌آوری مالیات شد.

برتا در سال ۱۸۹۳ آثار خود را در ساختمان زن در نمایشگاه کلمبیای جهان شیکاگو، به نمایش گذاشت. او همچنین در نمایشگاه ایالتی کالیفرنیا، نمایشگاه آلاسکا-یوکان-اقیانوس آرام و مؤسسه مارک هاپکینز نمایشگاه‌هایی دایر کرد. در سال ۱۹۲۲ او همچنین یک نمایشگاه در گالری ریشلیو در سانفرانسیسکو داشت.

ریشلیو که در ۱۶۲۴ به صدارت اعظمی لوئی سیزدهم رسیده بود و تا هنگام مرگش در ۱۶۴۲ این مقام را در اختیار داشت تمام تلاشش را متوجه آن ساخته بود تا جلوی هرگونه اعمال نفوذ آن بر شوهرش را بگیرد و بدین ترتیب باعث جدایی بیشتر بین آن دو نفر شده بود.

از فیلم‌ها یا برنامه‌های تلویزیونی که وی در آن نقش داشته است، می‌توان به شهره شهر نیویورک، ماجرای پرشور هالیوود، ستاره‌ای انتخاب کن، خیابان اسکارلت، وسترن یونیون، سامسون و دلیله، روباه‌های کوچک، سرچشمه، نمی‌توانی این را با خودت ببری، ویرجینیا سیتی، دروغ بزرگ، گروهبان یورک، کنتاکی، هفت گناهکار، دره تصمیم، در شیکاگوی قدیم، خون و شن، اتحادیه اقیانوس آرام، کاردینال ریشلیو، زن سرخ‌پوش، سربازان نیروی هوایی و شکار مرگبار اشاره کرد.

در ۱۶۵۳، مرگ سزار اثر ژرژ دو سکودری منتشر و به کاردینال ریشلیو تقدیم شد. نکته‌ی این درام در اینست که قیصر را ستوده و قاتلانش، خاصه بروتوس، را نکوهیده است. نویسنده برای اجتناب از انتقاداتی که دوستداران بروتوس ممکن بود نثارش کنند، تأکید می‌کند که اگر بروتوس واقعاً خود را وقف آزادی میهن می‌کرد، باید پس از نبرد فارسال (۴۸ ق.م.) می‌مرد، نه اینکه تملق سزار را بگوید و سپس قاتلش شود. شخصیت بروتوس در این اثر کاملاً عاری از جذابیت و یک متملق غیرقابل اعتماد سزار است.

در فرانسهٔ سدهٔ هفدهم میلادی بدو لقب عالیجناب سرخ‌پوش داده‌بودند. کاردینال ریشلیو یکی از شخصیت‌های اصلی رمان سه تفنگدار نوشته الکساندر دوما است.

پله-رویال در ابتدا به عنوان پله-کاردینال شناخته می‌شد، زیرا در دهه ۱۶۳۰ به عنوان محل اصلی استقرار کاردینال ریشلیو ساخته شد. در سال ۱۶۳۷، ریشلیو از معمار خود ژک لومرسیه خواست که کار را روی تئاتر شروع کند که در سال ۱۶۴۱ افتتاح شد و در ابتدا به عنوان تالار بزرگ پله-کاردینال شناخته می‌شد. به محض مرگ ریشلیو در سال ۱۶۴۲، وی این ملک را به پادشاه لوئی سیزدهم واگذار کرد و آن را با نام پله-رویال معروف کرد، هرچند که با نام پله-کاردینال گاهی همچنان مورد استفاده قرار می‌گرفت.

هجوم روزافزون واژگان و تغییرات در دستور در سدهٔ هفدهم میلادی که سده بزرگ نام دارد، به اوج خود رسیده‌بود. در این دوران فرانسه، تحت فرمانروایی رهبران قدرتمندی مانند کاردینال ریشلیو و لوئی چهاردهم، از شکوفایی و برجستگی در میان کشورهای اروپایی برخوردار شد. ادبا و زبان‌شناسان به‌تدریج نگران تغییرات زبانی شده و به فکر افتادند تا زبان فرانسوی را قاعده‌مند کنند و از ایجاد هرج و مرج در ساختار آن جلوگیری نمایند. در پی همین فعالیت‌ها ریشلیو فرهنگستان فرانسه را برای حفاظت از زبان فرانسوی تأسیس کرد که تا امروز مرجع تصمیم‌گیرنده دربارهٔ صحت و دقت متون رسمی و ورود واژگان و عبارات جدید به فرهنگ لغت است. در اوایل دهه ۱۸۰۰، فرانسوی پاریس به زبان اصلی اشراف در فرانسه تبدیل شد.