رید

در آغاز جنگ انقلابی، رید یک دفتر وکالت موفق در فیلادلفیا به راه انداخته بود که به درخواست جورج واشینگتن از آنجا استعفا داد. در سال ۱۷۷۵، رید به درجه سرهنگی رسیده بود و متعاقباً به عنوان منشی و آجودان پلیس مخصوص در واشینگتن خدمت کرد.

در مدل تولیدشده توسط رید و همکاران انسان کارورز نیای انسان راست‌قامت است، پس در حقیقت انسان کارورز یا واریته‌ای از انسان کارورز یا ترکیبی از انسان کارورز و انسان راست‌قامت بوده است که بعدها در روند تکامل ابتدا به انسان خردمند باستانی، سپس انسان مدرن تبدیل شد و سرانجام از آفریقا خارج شده‌است.

بخش رید ۹۹٫۷ کیلومتر مربع مساحت و ۸۴۸ نفر جمعیت دارد و ۲۷۴ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده‌است.

در سال ۲۰۱۱ او و رید هافمن به جایزه کارآفرین سال آمریکا دست پیدا کرد.

آنی رید، روزنامه‌نگار بالتیمور، هنگامی که در رادیو داستان زندگی سام بالدوین معمار سیاتل را می‌شنود که از زمان مرگ همسرش به تنهایی با پسرش جونا زندگی کرده، و قادر به پذیرفتن مرگ زنش و بیرون آمدن از سوگ او نیست، متأثر می‌شود. آنی که از این داستان متأثر شده، علی‌رغم نزدیکی ازدواجش با والتر، و فاصله بین سیاتل و بالتیمور سعی می‌کند با سام ارتباط برقرار کند. و این آغاز مسابقه عشق است…

در ژوئیه ۱۹۳۲ میلادی، او استودیوی طراحی خود را — همکاران بل کوگان (بی‌کی‌ای) — در شمارهٔ ۱۸۵، خیابان مدیسون در شهر نیویورک با حمایت کوئیکر افتتاح کرد و شروع به طراحی محصولات خانگی برای باوش و لومب، باکالیت کورپ، شرکت داو کمیکال، شیشه فدرال، هاویلند و شرکت، لیبی گلس، مریلند پلاستیک، رد وینگ پاتری (سفال‌گری بال قرمز)، رید و بارتون، شرکت تولیدی تول، و شیشه ایالات متحده کرد. پنج سال بعد، او به سراسر اروپا سفر کرد تا روندهای طراحی اسکاندیناوی را مطالعه کند و تا سال ۱۹۳۹ میلادی خود را در خط مقدم طراحی مدرن در ایالات متحدهٔ آمریکا یافت.

در ۲۰ اکتبر ۱۷۷۵، رید یک نامه معروف به سرهنگ جان گلاور از هنگ دریانوردان «مردان ماربِلهِد» در ارتش قاره‌ای نوشته کرد و در آن طرح نخستین پرچم نیروی دریایی یعنی پرچم «درخت همیشه سبز آزادی» را ترسیم کرد. سرهنگ گلاور مالک کشتی هانا بود (که به نام همسرش نام‌گذاری شده بود) و به همراه استفان مویلان، افسر عملیات راه‌اندازی سایر نخستین کشتی‌های نیروی دریایی (فرانکلین، هنکوک، هریسون، لی، لینچ، وارن و واشینگتن) بودند که اغلب به عنوان «رزم‌ناوهای واشینگتن» شناخته می‌شدند. رید نوشته بود: «نظر شما در مورد یک پرچم با زمینه سفید، یک درخت در وسط و شعار: «به آسمان متوسل شوید» چیست؟».

ست رید در زمستان ۱۷۹۰، همسرش هانا و خانواده‌شان را به ژنو در شهرستان انتاریوی نیویورک برد. پس از پایان جنگ، او از ماساچوست به شهرستان انتاریو نقل مکان کرد و در نتیجه تجارت با سرخ‌پوستان، مالک زمینی به وسعت هجده مایل شد. این در سال ۱۷۸۷، زمانی که هانا به همراه خانواده در آکس‌بریج اقامت داشت، رخ داد. او سرانجام این ملک را فروخت و همسر و دو پسرش (جیمز منینگ و چارلز جان) را به ایری کنونی آورد. آنها در ۱۷ ژوئن ۱۷۹۵ به ایری رسیدند. منطقه مسکونی ژنو هنوز دائمی نبود و حملاتی از سوی سرخ‌پوستان صورت می‌گرفت.

جوزف جی. باتلر جونیور در آستانهٔ هشتادوهفتمین سالگرد تولدش درگذشت. برای بزرگ‌داشت نام و یاد او مراسم یادبودی در مؤسسهٔ هنر آمریکایی باتلر برگزار شد و استاد یانگستون، او.ال. رید، مدیحهٔ او را قرائت کرد. او.ال. رید بر عمل‌گرایی و حساسیت هنری باتلر تأکید ورزید و بیان داشت: «اجداد او استادان آهن بودند و بی‌تردید برخی از آن‌ها در برابر زیبایی محض شعله‌های سفید کوره‌هایشان، سیل شادی و اشتیاق را تجربه کرده‌اند». مراسم خاکسپاری باتلر در کلیسای اسقفی سنت جان، در یانگستون برگزار و جنازه‌اش در گورستان بلمونت پارک، در نزدیکی لیبرتی، اوهایو به خاک سپرده شد.