روم غربی

بورگوندی‌ها یکی از تیره‌های ژرمن بودند که پس از فروپاشی امپراتوری روم غربی به این سرزمین آمدند. در ۴۱۱ میلادی آنان از رود راین گذشتند و در ورمز یک پادشاهی را پایه‌ریزی نمودند. آن‌ها در میانه زد و خوردهای میان رومیان و هون‌ها سرزمینی را به چنگ آوردند، که امروزه در مرز میان سه کشور سوئیس، ایتالیا و فرانسه است. در سال ۵۳۴ فرانک‌ها گودومار، واپسین شاه بورگوندی را شکست دادند و این سرزمین را به سرزمین در حال گسترش خود ضمیمه کردند. بورگوندی‌ها نام شان را بر سرزمین بورگوین گذاردند.

اصطلاح علمی «تاریخ» را نباید با ارجاعات محاوره ای به زمان‌های گذشته اشتباه گرفت. تاریخ اساساً مطالعه گذشته‌ است و می‌تواند علمی (باستان‌شناسی) یا انسانی (تاریخ از طریق زبان و محاوره ای) باشد. اگرچه نقطهٔ پایان تاریخ باستان مورد مناقشه است، برخی از محققان غربی از سقوط امپراتوری روم غربی در سال ۴۷۶ میلادی استفاده می‌کنند (بیشترین مورد استفاده) و برخی دیگر تعطیلی آکادمی افلاطونی در سال ۵۲۹ میلادی و مرگ امپراتور ژوستینیان اول در سال ۵۶۵ میلادی، برآمدن اسلام یا ظهور شارلمانی. خارج از اروپا نیز بازه زمانی ۴۵۰–۵۰۰ پس از میلاد برای پایان دوران باستان به عنوان یک تاریخ انتقال از دوران باستان به دوران پساکلاسیک با مشکل روبرو شده‌است.

قبلیه سلت‌ها به زبان سِلتی در بریتانیا سخن می‌گفتند. با فتح گل به دست ژولیوس سزار، استقلال سلتی‌ها در قاره اروپا به پایان رسید. که بعدها امپراتوری روم به فرماندهی ژولیوس سزار از سال ۴۳ پس از میلاد، شروع به فتح بریتانیا کردند و آن را یکی از استان‌های روم به نام استان بریتانیا نام نهادند. به دلیل ۴۰۰ سال اشغال این سرزمین توسط رومی‌ها، باعث نفوذ لاتین در سلتی شد. امپراتوری روم به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم گردید. امپراتوری روم غربی به سرعت رو به زوال و آشوب رفت و بریتانیای روم نیز سقوط کرد. در آن زمان بریتانیای سقوط کرده، رفاه بهتری نسبت به سایر مکان‌های امپراتوری روم غربی داشت.

دوره مهاجرت‌ها که به هجوم بربرها نیز شهرت دارد دوره‌ای از مهاجرت بشر است که میان ۳۰۰ تا ۷۰۰ سال پس از میلاد در اروپا رخ داده‌است. این دوره از قرون باستان تا اوایل قرون وسطی بوده‌است.این دوره تأثیر عمیقی بر امپراتوری روم غربی و شرقی گذاشت. مهاجرت‌ها در این دوره شامل مهاجرت هون‌ها، گوت‌ها، وندال‌ها، آوارها، بلغارها، آلان‌ها، سوئبی‌ها، فریسی‌ها، فرانک‌ها و سایر اقوام ژرمن و اسلاو بوده‌است.

عنوان «امپراتوری مقدس روم» تا سده سیزدهم میلادی برای اشاره به این امپراتوری به کار نمی‌رفت، با این حال از آغاز امپراتوری، فرمانروای این دولت خود را جانشین امپراتوران باستانی روم غربی می‌دانست. امپراتور مقدس روم معمولاً و به صورت سنتی به وسیله انتخابات برگزیده می‌شد، گرچه معمولاً خاندان‌های سلطنتی و سلسله‌های پادشاهی این انتخابات را تحت کنترل خود داشتند. شاهزادگان انتخاب‌گر آلمانی (شاهزادگانی که بر شاهزاده‌نشین‌های درون امپراتوری فرمان می‌راندند و برای انتخاب امپراتور حق رأی داشتند) معمولاً یکی از خودشان را به عنوان «پادشاه رومیان» یا

سده‌های تاریکی اصطلاحاَ به قرون وسطای آغازین در (سده‌های ۵ تا ۱۰ میلادی) یا در برخی موارد به دوران قرون وسطی در اروپای غربی پس از فروپاشی امپراتوری روم غربی گفته می‌شود. این دوران از لحاظ ویژگی‌های اقتصادی، فکری و افول فرهنگی تفکیک می‌شود.

بورگون‌ها یکی از تیره‌های ژرمن بودند که پس از فروپاشی امپراتوری روم غربی به این سرزمین آمدند. در ۴۱۱ ترسایی آنان از رود راین گذشتند و در ورمز پادشاهی بورگوندی را پایه گذاشت. در میانه زدوخوردهای میان رومیان و هون‌ها بورگون‌ها سرزمینی را به چنگ آوردند، که امروزه در مرز میان سه کشور سوئیس، ایتالیا و فرانسه است. در ۵۳۴ فرانک‌ها گودومار واپسین شاه بورگوندی را شکست دادند و این سرزمین را در خاک در حال گسترش خود حل کردند.

در یک شب تابستانی در سال ۴۱۰ میلادی، «ویزیگوت» ها به شهر روم حمله کردند و به مدت سه روز بربرهای گرسنه، خانه‌های ثروتمندان را چپاول نمودند. در طول ۸۰۰ سال، این اولین باری بود که رم مورد حمله قرار گرفته بود. با انتشار خبر از این واقعه در سراسر قلمرو امپراتوری، مردم تصور کردند که دنیا به پایان خود رسیده‌است. حقیقتی که احساسات کمتری برمی‌انگیخت این بود که امپراتوری روم غربی، مدت زمانی بود که رو به زوال نهاده بود.

در سال ۴۷۶ میلادی از روم غربی هیچ‌چیز باقی نمانده بود. مورخان این سال را آغاز عصر تاریک می‌دانند که تا سدهٔ یازدهم ادامه داشت (حدود ۷۵۰ سال).

در سال ۴۷۶ میلادی، آخرین امپراتور روم غربی توسط فرمانده سپاهان، «ادواسر» که یک بربر بود، از قدرت کنار زده شد. بدینسان، امپراتوری روم غربی، تحت سلطهٔ بربرها قرار گرفت.