روشن سواد

چون شرر روشن سواد فطرتیم اما چه سود نقطه‌ای تا گل کند آتش به بستر می‌زنیم

روشن سواد صفحه گلزار چشم ماست ریحان شکسته ای است ز خط غبار تو

تا به روی کار خط مشکفام آورده ای یکقلم روشن سوادان را به دام آورده ای

تا شود روشن سواد کلبهٔ تاریک من می‌گذارد چشم روزن عینک از گلجام‌ها

از گریه دیده ای که سفیدش نمی کنند روشن سواد سرمهٔ دیدش نمی کنند

گشاد چشمی نشد نصیبم به سیر نیرنگ این دبستان نگه به حیرت گداخت اما نکرد روشن سواد مژگان

روشن سواد دفتر بینش نگشته ای پیوسته محو آینه هایی خوشا دلت

صبح محشر در غبار شام می‌سوزد نفس گر شود روشن سواد نامهٔ اعمال من

تا شود روشن سواد نسخهٔ حیرانی‌ام صورت خود را یکی بنگر به چشم آینه

فروزان چهره چون شمع آمدی، دلها تسلّی شد شب روشن سوادان از خطت صبح تجلّی شد