روزکی

میان زاهدان محبوس بودم روزکی چندی بحمدالله ازان زندان بجستم تا چه پیش آید؟

بباید داغ دوری روزکی چند پس از دوری خوش آید مهر و پیوند

گفت آوخ که بر من این ده صد بود بر من ز روزکی ده بد

روزکی همنشین ما گردی شبکی در کنار ما باشی

چون بریدند روزکی دو سه راه توشه‌ای را که داشتند نگاه

گفتم روزکی دو سه مانده‌ام در آب و گل بسته خوفم و رجا تا برسد صلای من

شد سلیمان بدان سخن خوشنود روزکی چند منتظر می‌بود

روزکی چندی چو سیرابی کنم بعد از آن رخساره چون آبی کنم

با هم بودیم روزکی چند آن عیش کجا و آن زمان کو؟

اگر فرصت دهد، جانا، فراقت روزکی چندم زمانی با تو بنشینم، دمی در روی تو خندم