رمقی

گفت بخود، کاین چه در افتادنست تا رمقی در دل و جان در تن است

در جان رمقی نبود و در تن لیکن امید رخ تو زنده می داشت مرا

اگر زفضل وهنر ماند درجهان رمقی سبب تویی که در تو سرای اسباب است

رمقی مانده روح را باقی اِدر الکأس ایّها السّاقی

در ۱۰۴۷ میلادی، طغرل بیک سپاه دیگری را به سرزمین ارمنستان گسیل داشت. این سپاه، که متشکل از بیست هزار نیروی سواره بود، قصد آن داشت تا ولایت واسپورکان را به تصرف درآورد. طی چندین نبرد پیاپی، در طول یک سال، سپاه سلجوقی موفق به تسخیر ۲۴ ناحیهٔ مهم این منطقه شد و غنائم بسیاری را ازآن خویش ساخت. پس از چندی، نیروهای بیزانسی از نواحی دیگر وارد واسپورکان شدند و ارتش سلجوقی، که پس از چندین، جنگ سخت و درازمدت، دیگر رمقی برای مقابله نداشت، در برابر آنان شکست خورد و به سمت دوین عقب نشست. طغرل بار دیگر با ارتشی نیرومند به سوی ارمنستان حمله کرد. این نبردها نیز یک سال به طول انجامید و ارتش بیزانس در برابر نیروهای سلجوقی متحمل شکست و تلفات فراوان شد.

بیمار هجر را رمقی ماند از حیات از دولت وصال تو رو گر برو نهی

دی بر اثر او رمقی داشتم از جان و امروز چنانم که از هم اثری نیست

ز هستیم رمقی مانده است کی باشد هجوم عشق تو تاراج آن رمق کرده

کردند به جنبش آزمونش از جان رمقی نداشت خونش

تا در تنم از جان رمقی خواهد بود من بی تو یکی دم نزنم فارغ باش

چون حال من سوخته‌ دل تنگ درآمد از جان رمقی مانده مرا باش زمانی

نوبندگان نام دو مکان در استان فارس است. یکی روستاییست هنوز پابرجا و در بیست کیلومتری شهرستان فسا به سمت داراب و دیگری محوطه‌ای تاریخی در حوالی ممسنی و کازرون. هر دو قدمتی دیرینه دارند با این تفاوت که نوبندگان ممسنی از قرن ۷ ه‍.ق به این سو متروکه و خالی از سکنه شده ولی نوبندگان فسا هرچند رمقی ندارد اما هنوز زنده است. از نوبندگان ممسنی به دلیل قرار گرفتن در مسیر حملات و جنگ‌های تاریخی در منابع تاریخی بسیار سخن رفته است. این که ممکن است اهالی نوبندگان ممسنی پس از استقامت در برابر جنگ‌های تاریخی از جمله حمله اعراب و تیمور و حکومت‌های محلی و تخریب‌های متعدد به نوبندگان فسا کوچ کرده‌اند و به مردم این محل پیوسته‌اند.