رخ زردی

بردیم ز کویش، دم سردی و گذشتیم سودیم بر آن در، رخ زردی و گذشتیم

الا رخ زردی که به خون مژه سرخ است در دعوی عشق تو کسی نیست گواهم

سر خورشید ازان در خم نه چوگان است که رساند رخ زردی به غبار در او

نه اشک روان نه رخ زردی الله الله تو چه بیدردی؟

شکر ایزد را که رخ زردی ما پوشیده نیست سرخی چشمم به پیشش هم ز خون ناب بود

شمع آمد و گفت: از سر دردی که مراست اشک افشانم بر رخ زردی که مراست

به در کند ز جهانت فلک به رخ زردی چو آفتاب روی گرچه در به در گستاخ

اگر از نوبهاران برگ سبزی نیست دربارت رخ زردی به دست آور در ایام خزان آخر

مکن منع از سجود خود مرا ای سرو چندانی که در راهت رخ زردی نهم بر خاک و بردارم

ببین دم سردی باد خزان را ببین رخ زردی برگ رزان را