رخ زرد

نه اشک روان نه رخ زردی اللّه اللّه تو چه بی دردی

خاک آن در طلیم تا بنهم رخ آنجا که رخ زرد مرا نیست جز آن دریایست

چشم بی‌خوابشان بر آن رخ زرد کرده از اشک مردمک را مرد

این چه دشت است که سرتاسر آن گردی نیست که بر او دیده ی خونین و رخ زردی نیست

شفیع آورده ام پیش تو اینک رخ زردی و چشم اشکباری

ای دل پاک مرگ،کیسۀ سیم وی رخ زرد ننگ،صره زر

گر لاف عشق می زنم ای خواجه طعن چیست اینک سرشک سرخ و رخ زرد من گواه

بیمار درد را که دوا درد دیگر است هر ساعتش ز درد رخ زرد دیگر است

اگر از چشم تو خواجو همه گوهر خیزد از رخ زرد تو چونست که زر می روید

به پیش قاضی عشاق در قضیهٔ عشق عبید را رخ زرد است و اشگ سرخ گواه