دیاثت

معنی کلمه دیاثت در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] دیاثت:به معنای بی غیرت بودن است .
به مرد بی غیرت، دیّوث گویند. برخی، دیوّث را به کسی که مردان بیگانه را بر همسرش وارد می کند تعریف کرده اند.
کاربرد فقهی
از احکام آن در باب شهادات و حدود، سخن رفته است.
احکام دیاثت
۱)دیاثت از گناهان کبیره است و شهادت دیوث پذیرفته نیست.
۲)در روایتی آمده است که دیّوث، بوی بهشت را استشمام نمی کند.
۳)نسبت دیاثت دادن به دیگری- مثل آنکه اورا دیّوث خطاب کند- در صورتی که مفاد آن از منظر عرف، باشد، موجب ثبوت حدّ قذف ودر غیر این صورت، موجب ثبوت تعزیر است.

جملاتی از کاربرد کلمه دیاثت

در فقهِ اسلامی به این کردار، دیاثت گفته می‌شود.