دو پنجه

مجوی شادی چون در غمست میل نگار که در دو پنجه شیری تو ای عزیز شکار

وگر از نام هفت اندام پرسی گویمت اینک دو شست پای و دو زانو و دو پنجه دست و پیشانی

دو پنجه پری‌روی بسته کمر دو پنجه پرستار با طوق زر

چون رحل برای پله گشتن شد قفل بهم دو پنجه ی من

پس دو پنجه کرد بر کوه استوار خویش را آویخت اندر کوهسار

دو بال طایر رعشه است هر دو پنجه من ز کف چو لنگر رطل گران صهبا رفت

دهی چند بود اندر آن روزگار فزون از دو پنجه همه گشت زار

دو پنجه با تو زده شیر چرخ و تو با خود گرفته راست سه پنجاه در سرای سپنج