ده دل

مرا یکدل همیشه دوستدارست نه چون تو ده دل زنهار خوارست

به من ده دل‌آرام دخترت را به من تازه کن نام و افسرت را

تهی از ده دلان پهلو کنی به به یاران دورو یک رو کنی به

دل ندهد و جان ستاند ایام زین ده دل و جان‌ستان مرا بس

سلطان غمت دست چو بگشاد به بیداد عقلم که رئیس ده دل بود ز ده شد

تو هم لشکر خویش را ساز ده دل سرکشان را همه باز ده

لاله و سوسن اندرین سخنند ده دل و صد زبان چو توش و هزار

خاقانی عمر گم شد، آوازش ده دل هم به شکست می‌رود، سازش ده

غنچه بر نقش دهان تو به ده دل نگران گل سیراب ز روی تو به صد روی خجل

از بس که کنی ده دلی و ده رایی ده بند ببندی و یکی نگشایی