دلبستگی ایمن

ذهنی‌سازی پیامدهایی برای نظریه دلبستگی و خودیاری دارد. به گفته پیتر فوناگی، افراد دارای سبک دلبستگی نامنظم (مثلاً به دلیل آزار جسمی، روانی یا جنسی) ممکن است در رشد توانایی ذهنی‌سازی چالش بیشتری داشته باشند. سابقه دلبستگی تا حدی قدرت ذهنی‌سازی افراد را تعیین می‌کند. افراد دارای دلبستگی ایمن معمولاً یک مراقب اولیه داشته‌اند که توانایی‌های ذهنی پیچیده‌تری داشته؛ در نتیجه، این کودکان دارای ظرفیت‌های قوی‌تری برای بازنمایی حالات ذهن خود و دیگران هستند. مواجهه در معرض ذهنی‌سازی در دوران کودکی می‌تواند از فرد در برابر ناملایمات روانی اجتماعی محافظت کند. این مواجهه در اوایل دوران کودکی با ذهنیت اصیل والدین باعث رشد توانایی ذهنی‌سازی در خود کودک می‌شود.

نظریه دلبستگی به درک جدیدی از رشد کودک رسیده‌است. کودکان الگوهای دلبستگی متفاوتی را بر اساس تجربه‌ها و برهم‌کنش‌ها با مراقبان خود در سنین پایین ایجاد می‌کنند. چهار دسته‌بندی دلبستگی مختلف در کودکان شناسایی شده‌است: دلبستگی ایمن، دلبستگی مضطرب-دوسوگرا، دلبستگی مضطرب-اجتنابی و دلبستگی ناسازگار. نظریه دلبستگی به نظریه غالبی تبدیل شده‌است که امروزه در مطالعه رفتار نوزادان و کودکان نوپا و در زمینه‌های بهداشت روانی نوزادان، درمان کودکان و زمینه‌های مرتبط مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد.