دل سیه

در دور سر زلفت کی امن و امان باشد چون دزد دل و جان شد آن دل سیه هندو

زحمت آینه من مده ای روشنگر دل سیه می شود از منت پرداز مرا

ظلم تاریک و دل سیه کندت عدل رخشنده‌تر ز مه کندت

چون ترا جز هوا امید نکرد دل سیه کرد و جان سپید نکرد

ز دود دل سیه شد روی ما شبهای هجر ای مه زکات حسن را روزی سوی این روسیاهان بین

دود چراغ خوردنم کرد چو لاله دل سیه گل ندهد بغیر از این آب و هوای خانقه

وان فصیحان دل سیه چون سنگ در خموشی ز نعت او یکرنگ

بیرون سپید و دل سیهی همچو آینه یکرنگ و صاف گرد و رها کن منافقی

خواجۀ سجاد و سبط مستطاب کرد با آن دل سیه روی عتاب

دل سیه شد ز پریشان سخنان، صبح کجاست؟ تا بگیرد سر این شمع پریشانی چند؟