دستگه

خورده بهم دستگه و پود و تار جز چکنم هیچ ندارند کار

هیأت چرخ دیده‌ای محرم احتیاج باش کاسه بلند چیده است دستگه گداییت

خرد را اندرین ره دستگه نیست به‌ حق‌ جز با شهود و کشف ره نیست

با دستگهی که ناز دارد چون صبر کند نیازمندی!

بسکه از غم خوردنم کم دستگه شد روزگار قسمت امروز از غم‌های فردا داده است

سر من سود شبی پای گدای در عشق صبحدم دستگه و افسر شاهم دادند

من بنده را به شعر بسی دستگه نبود زین پیش ورنه مدح تو می گفتمی به جان

چون دستگه نشاط ما آن دهنست گر دستگهی فراخ باشد چه زیان

دل من دستگه جان من و نیست شگفت این سرائیست که سر منزل جانان منست

درویشی کوی دوست بر محتشمی بگزین در عین گدایی پای بر دستگه جم زن