دستان سام

مرا گفت دستان سام سوار ز نیرنگ تو در بر شهریار

که چون نامور پور دستان سام بدین چاره آری سرش را به دام

زواره فرامرز و دستان سام کسی را ز خویشان که دارند نام

پرستنده شد سوی دستان سام که شد ساخته کار بگذار گام

چو رستم چنین دید و دستان سام کشیدند شمشیر کین از نیام

چگونه رها گشت آن نامدار کجا بود دستان سام سوار

تو ای پیر بیدار دستان سام مرا دیو گویی که بنهاد دام

چو آمد به دستان سام آگهی که مهراب آمد بدین فرهی

سر انجمن پور دستان سام که سیمرغ رستمش کرد است نام

که از تخم دستان سام سوار نباشد مگر پهلو نامدار