دستا

چون دو دست افتاده دید آن محتشم گفت دستا رو که من بی تو خوشم

ابر دستا ز بحر جود مرا عنبر در ثمن فرستادی

بس که می شویم و می کوبم باز جبّۀ خویشتن و دستا را