دست پرورد

چها گل می کند در عشقبازی بهارش دست پرورد خزان است

دست پرورد بلا را ز بلا باکی نیست رعشه بحر به سرپنجه مرجان چه کند؟

نبود، به جز از علی کسی مرد خدا باشد او شیر دست پرورد خدا

گهر کو دست پرورد صدف بود بدان دندان کیش لاف شرف بود

اشک چشم شبنمم در حسرت روی گلم دست پرورد فغانم خانه زاد بلبلم

هر کجا روز تیره‌ای بینی دست پرورد روزگار من است

سرو بالا و عبهر نظرش دست پرورد و خانه رسته اوست

بدو گفت کای دست پرورد من ببین اشگ سرخ و رخ زرد من

دست پرورد توام ای عشق، پاس من بدار هرکه بیند از تو می‌داند بد و خوب مرا

خاصه خوبی و آشنا نظری دست پرورد رایض هنری