دست فشاندن

سرو را نیست جز دست فشاندن باری ما چه داریم که در پای کسی افشانیم

همت خجل است از هوس دست فشاندن کز چرخ ثری تا به ثریا ننهد پیش

سفله از منع به دامن نکشد پای طلب که به هر دست فشاندن چو مگس وا گردد

سرو را سرکشی از بار ز بی پروایی است حاصل دست فشاندن به ثمر رعنایی است