دست فرسود

هوای نفس و طبعت خار در جیب و بغل ریزد گل این شاخساران، دست فرسود خزان بینی

دست فرسود جود تو شده گیر تر و خشک جهان جان‌فرسای

برفق آرند از ایشان بی سود نیاز آید از ایشان دست فرسود

دست فرسود حل و عقد تو باد هرچه در ملک دهر مقدورست

حسن ذاتی بی نیاز از صنعت مشاطه است زلف جوهر دست فرسود نسیم و شانه نیست

زلیخا را چو پیری ناتوان کرد گلش را دست فرسود خزان کرد

آن طرفه، که تیغ هر قدر سود؛ مویی نزد و دو دست فرسود

حسن ذاتی فارغ است از صنعت مشاطگان زلف جوهر دست فرسود نسیم و شانه نیست

چون حیا پرده‌نشین شو که گل خوبی را دست فرسود نگاه همه کس نتوان کرد

دست فرسود جود تو شده گیر حشو گردون دون و عالم لوم