دریدی

به زاری هر که را دامن کشیدی به بیزاری گریبانش دریدی

به عشوه پرده صبرم دریدی به غمزه مهر ایمانم شکستی

ای لاله چرا جامه دریدی در بر از یار جدایید چو مسعود مگر

دریدی دل و زهره خلق را کشیدی ز دوش گدا دلق را

گرگ اگر نیز گنهکار نباشد به حقیقت جای آنست که گویند که یوسف تو دریدی

گه بهر گوشواره دریدی تو گوش ها گه غل به گردن ولی کبریا کنی

چون قصه عقد او شنیدی از غصه لباس جان دریدی

زدی بی‌محل چنگ در حبیب عمرش دریدی ز سنگین دلی تا به دامان

صد جهان پرده دریدی و همان راز مرا محرمی محرمی راز تو را بنده شوم

تمامت پردهٔ عالم دریدی ز اوّل پردهٔ آدم دریدی