داریوش کبیر

دخمه‌ها خواه ساخته شده به‌دست انسان خواه برآمده از عوارض طبیعی به‌گونه‌ای آرایش می‌یافتند تا دسترسی گوشت‌خواران به مردار ساده شود؛ بدین منظور بیشتر آنها فاقد سقف یا میان فضا و در خارج سکونتگاه شهری و روستایی و معمولاً بر فراز بلندی‌ها ساخته می‌شده‌اند. با گذر زمان و تغییرات دین زرتشت عملکرد دخمه‌ها پیچیده‌تر شد و وظیفه متلاشی کردن گوشت و نسج مردارها از درندگان به پرندگان (با تدابیری مانند مرتفع کردن دخمه یا محدود کردن دسترسی درندگان) مانند دخمه داریوش کبیر در نقش رستم شیراز و از پرندگان به نور عوامل طبیعی (مانند گنبد کاووس در استان گلستان) تغییر یافت.

داریوش کبیر را ماند چون بر آید فراز افسر و گاه

در سال ۱۳۴۹ ساختمان اصلی بیمارستان شریعتی در کنار مرکز پزشکی هسته‌ای بنا شد. این مرکز ابتدا قرار بود بیمارستان روانی روزبه باشد، اما در تفکیک بندی دانشگاه تهران در سال ۱۳۵۲ مرکزپزشکی داریوش کبیر نام گرفت. در آن سال بیمارستان‌ها به ۳ مرکز پزشکی تقسیم شده بودند: