خویشتن بیزار

تو مستی باش تا هشیار گردی ز عمر خویشتن بیزار گردی

و گر با خوی تو بیچار گردم ز جان خویشتن بیزار گردم

فسرده بودم و از عمر خویشتن بیزار که کرد شعر توام روح تازه ارزانی

تا نماند جز وجود یار چیزی در میان از وجود خویشتن بیزار می‌باید شدن

مگو باری که در بندم تو بیزاری شدی خسرو کسی آسان ز جان خویشتن بیزار می‌آید

عیانش منکشف دلدار گشته ولیکن خویشتن بیزار گشته

از اوّل عاشق و بیمار گردد ز نفس خویشتن بیزار گردد

چو گردد بی نشان دادار گردد ز دید خویشتن بیزار گردد

در اینجا بازدید و یار شد او ز بود خویشتن بیزار شد او

عرش سرگردان این اسرار شد از نمود خویشتن بیزار شد