خود افکن

ای دوست جویان! خوش باشید که اجابت نزدیک است. ای دلگشای رهی! چه بود که دلم را بگشایی! و از خود مرهمی بر جانم نهی! من سود چون جویم! که دو دستم از مایه تهی! نگر که بفضل خود افکنی مرا بروز بهی.

چشمی به خواب مرگ فراهم نیاید ار از آفتاب طلعت خود افکنی نقاب

من نیز ز خشم دیده اش برکندم بستان و بزیر پای خود افکن زود

دورم از خود افکنی و نام غمخواری کنی حق یاری می‌گذاری هرچه خواهی می‌کنی

دلم بدام خود افکن چو گوی در چوگان که امتحانی بهتر ز گوی و چوگان نیست