خوار و زار

هرکه مهمان با کسی ناخوانده شد نزد مردم خوار و زار و رانده شد

خوار و زار از کفش افتد زر و گوهر به کنار (چون) خس و خار که جا بر لب دریا دارد

از انفعال رو ننمایم به هیچ‌کس از بس که روزگار مرا خوار و زار کرد

در طرب زان که دست از روزگار در کرب زان در که اهلش خوار و زار

برآشفت آن دشمن کردگار بگفتا: ببندیدشان خوار و زار

خوار و زار و بی‌کس و بی‌خانمان و دربه‌در با وجود این همه غم، شاد و خرسندیم ما

باز گردد تن به خاکستان پلید خوار و زار و گنده مردار طرید

برگیر چرخ گو ز برم استخوان من طبع هما طبیعت من خوار و زار نیست

رشته بیم و امید از تو نخواهم برید گر بکشی تیغ تیز ور بکشی خوار و زار

اگرم ز بی نیازی همه خوار و زار دارد چه غم آنگل دورو را که چو من هزار دارد